Phnom Penh

Hallo iedereen,

 

Momenteel zitten we op de bus van Phnom Penh naar Siem Reap. We rijden 6u echt door het platteland van Cambodia, ongelooflijk veel rijstvelden waar  mensen met buffels het land bewerken, kindjes die aan het spelen zijn in de waterlelievijvers en af en toe houten hutjes waar mensen samen zitten in en rond een hangmat te keuvelen. Het is ongelooflijk dat we hier ècht rijden. Maar ik denk dat we het ook nodig hebben om alles even te laten bezinken en te kunnen bezinnen voor we deze blog kunnen schrijven. 

 

Onze rit naar Phnom Penh (PP) is op zich goed verlopen, alleen hadden we wat pech dat we helemaal achterin de bus zaten, waar we wat hoger zaten en geen zicht hadden naar buiten en waar we de airco niet voelden. Het was dus redelijk benauwend en heet. Toen het Cambodiaanse meisje dat naast ons zat (tegen het raam) dit door had is ze zo lief geweest het raam open te zetten. Het was duidelijk dat die wind en stof en zo voor haar niet zo comfortabel was, maar omdat het voor ons veel beter was, wou ze het absoluut niet meer terug dicht doen ook al hebben we dat meerdere keren voor gesteld. Lief hè! 

De bus zat ook vol met Cambodianen  die terugkwamen van hun weekend (het feest van de doden is een heel belangrijk feest voor hen). We hadden al gehoord dat koning Sihanouk (de oude koning, vader van de huidige) een paar nachten hiervoor gestorven was en dat zijn lichaam die dag naar PP gebracht zou worden. Men verwachtte veel volk op straat, dus dit zou wel eens voor file kunnen zorgen. Toen we dichter bij PP kwamen (maar toch nog een paar tiental km ervan) was er meer en meer volk op straat en ook veel politie die ons ergens naar toe leidde. Even later hadden we door dat we een serieuze omleiding moesten nemen, maar zolang we nog reden waren we content. En toen stopte de bus plots... na efkes hadden we door dat we allemaal moesten uitstappen. Eerst dachten we dat de stad een tijdje afgesloten was en dat we hier (een zandweg die vol stond met gestrande busjes en cambodianen, maar voor de rest niets) een paar uur moeten wachten en dan konden doorrijden, maar toen de chauffeur onze bagage gewoon op straat zette en met gebaren taal duidelijk maakte dat het gedaan was met rijden en that's it hadden we toch een probleem... hihi. Gelukkig zat er nog 1 westerse man op de bus (een Amerikaan die getrouwd was met een Cambodiaanse), zij kon dus uitzoeken en vertalen voor ons wat er gebeurde. Ze had haar vaste tuktukchauffeur gebeld en gevraagd om te komen maar die zei dat alles afgesloten was en dat hij nog niet kon komen, maar 'soon' wel. Die Amerikaan had ons ondertussen al gerustgesteld dat zij niet zo ver woonden van waar wij naar toe moesten en dat ze hun tuktuk wel met ons zouden delen en dat ze wel voor ons zouden zorgen tot we er waren! (Weeral) Lief hè! Toen deed onze chauffeur ineens teken dat we snel snel toch terug op de bus moesten springen want hij ging toch proberen nog wat te rijden! Toen hij echt niet meer verder kon, zijn we toch al gestrand in een buitenwijk van PP. Zo waren we weer een aantal kilometer dichter. Die cambodiaanse vrouw heeft daar onderhandeld met een tuktukchauffeur die toch wou proberen ons naar de stad te brengen. Dan hebben we ons in de tuktuk gepropt (4 volwassenen, een kind en alle bagage), en die heeft ons tot vlakbij ons hotel gebracht! wat een geluk hè! Als die mensen er niet waren geweest hadden we daar nog heel lang langs de straat gestaan denk ik! hihi

 

In het hotel konden we op tv nog zien hoe de koning naar het paleis gereden werd tussen al dat volk.Blijkbaar was er 4 miljoen man op straat gekomen! Dan zijn we maar direct de stad ingetrokken om ergens onze was ten kunnen laten doen en iets te eten. Het was een speciale sfeer in de straten omdat er zoveel afgesloten waren en zoveel man op straat. We waren ook even langs het paleis gegaan wat heel mooi verlicht was en waar overal grote foto's stonden van Sihanouk met bloemen en wierook. 

 

De volgende dag hadden we een hele route door de stad en alle belangrijke plaatsen uitgestippeld om te wandelen. Omdat het daar altijd zo warm is, doet bijna niemand dat te voet maar met een tuktuk, dus werden we constant aangesproken door tuktukchauffeurs die ons in hun tuktuk wilden. Op den duur liepen we constant breed lachend (beste manier om hiermee om te gaan, dan laten ze je sneller met rust en het was ook wel grappig natuurlijk) en 'no, thank you' zeggend rond! hihi

We vonden het echt een fijne stad! Er staan bijna geen van die bussinesbuildings, maar gewone huizen, er is een mooie promenade langs de rivier en altijd veel volk op straat en veel te zien, maar het voelt zo rustig! Ik denk dat dit ook met de mentaliteit van de mensen te maken heeft . In België zijn veel mensen gefrustreerd als het druk is in een grote stad wat iedereen op elkaar overbrengt. Hier zijn ze meer relaxed en dat brengen ze ook over op elkaar waardoor het echt fijn is om hier te lopen. We zijn ook naar het S21 museum gegaan (daarover straks meer) en naar de centrale markt (we moesten terug even echt tussen de mensen zijn na het museumbezoek) wat ook een fijne belevenis was. Op het einde zijn we onze was nog gaan op halen. Maar daar hadden ze geen zo'n goed nieuws, blijkbaar hing onze was te drogen en hebben er drie mannen een kledingstuk van ons gepikt en zijn gaan lopen! Het was een ouder vrouwtje die de was deed en kon ze dus niet inhalen! ze wisten niet wat het was en wij ook niet omdat we heel veel was hadden! We vonden het wel een raar verhaal, maar ja... Ze stelden eerst voor om met ons naar de markt te gaan en iets nieuws te kopen, maar hier hadden we geen tijd voor daarom stonden ze erop dat we niets moesten betalen! De rest van de was rook fantastisch en was zelfs gestreken! Dat is echt een luxe waardoor ik al helemaal happy was bij het idee dat ik later lekkerriekende kleren kon aandoen die zelfs gestreken waren!! Die vrouw had dus duidelijk haar best gedaan waardoor we het toch niet fair vonden om niets te betalen, gelukkig hebben ze na wat aandringen toch geld aanvaardt en hebben ze duizend keer dank u gezegd. Later beseften we dat Tom zijn tshirt er niet bij zat, maar die tshirt was de vorige keer teruggekomen met paarse vlekken op, we dachten om het nog een keer te laten wassen en als de vlekken er niet uit waren zouden we het weg smijten. Dus nu denken we dat die vrouw die tshirt gevonden heeft en dacht dat zij die plekken gemaakt had maar dat misschien niet durfde toegeven en daarom dat verhaal verzonnen heeft! Nu zijn we dus dubbel zo blij dat ze het geld aanvaard heeft en zeker dat onze was zo lekker riekt! hihi

Die avond hebben we Tom zijn neef, Guy, zijn vrouw Mieke en dochter Tedje ontmoet! Tom kan alleen nog vaag herinneren dat ze samen gevoetbald hebben toen hij 10 jaar was, het was dus super lang geleden dat ze elkaar gezien hebben.  Ze hebben een heel mooi appartement met prachtig zicht op de stad en de rivier! Nadien zijn we samen iets gaan eten in een Khmerrestaurant en het was echt megagezellig! 

 

Oorspronkelijk hadden we maar 2 nachten gepland om te blijven, maar aangezien we nog niets opgezocht en geregeld hadden voor onze volgende halte en omdat we ook nog de killing fields wilden bezoeken en natuurlijk omdat we het echt een fijne stad vinden hebben we nog een dag extra geboekt. Hierdoor hadden we de tweede dag tijd om rustig te bekijken waar we naartoe gaan en hoe en zo. En zijn we nadien gaan shoppen (op z'n backpackers, we hebben enkel een lonely planet gekocht (namaak natuurlijk, de originele zijn we nog niet tegengekomen) en onze EHBOkit aangevuld! hihi) Het was wel fijn om op marktjes en in een cambodiaans shopping center rond te lopen. In de late middag hadden Guy en Mieke ons terug uitgenodigd en hebben ze ons meegenomen op een boottochtje op de Mekong! Het was echt een supergezellig bootje en Guy en Mieke hadden wat drank en popcorn meegebracht dus het was echt heel fijn. De stad en zeker het paleis was heel mooi verlicht. Nadien zijn we iets gaan eten in een fusionrestaurant en het was weer superlekker en fijn!

 

 De laatste dag zijn we naar de Killing Fields gegaan (met een heel vriendelijke tuktukchauffeur), en zijn we weer geconfronteerd met het gruwelijke verleden van Cambodja. We hadden ervoor al het S21 museum bezocht, wat in de tijd van de rode Khmer een gevangenis was waar duizenden mensen gevangen, gefolterd en uitgehongerd werden. De Rode Khmer hield foto's bij van de gevangenen en die kon je allemaal zien, echt kamers vol met pasfoto's van mannen, vrouwen en kinderen die hoogstwaarschijnlijk gestorven zijn. We zijn ook in de verschillende cellen geweest en hebben veel informatie gelezen.Het was echt ongelooflijk beklijvend en onmogelijk om hier niet met tranen in je ogen rond te lopen. Nadat mensen in S21 gevangenis nog niet gestorven waren door de martelingen of hongersnood werden ze naar de killing fields gebracht om gexecuteerd te worden. Nu is het een heel serene plaats maar het is echt verschrikkelijk te weten dat je in een massagraf rondloopt. Ze hebben heeeeel veel mensen resten gevonden maar door de regen komen er nog regelmatig beenderen en stukken kleren boven, dus moet je toch wat uitkijken waar je loopt. Het meest gruwelijke vond ik een boom waar ze de kinderen executeerden door ze bij hun benen vast te nemen en met hun hoofd tegen de boom te zwieren. Een slogan van Pol Pot: als je iemand vermoord moet je heel de familie vermoorden zodat er geen kans is dat iemand wraak komt nemen... Later, toen de  s21 leider en één van de enigen die effectief veroordeeld is geweest voor zijn daden hier teruggebracht werd om uitleg te geven hoe ze alles deden, was dit de plaats waar hij wenend op de grond viel.

In het midden staat een groot monument waar veel lichaamsresten opgebaard liggen en dat gebruikt wordt om alle slachtoffers te gedenken. Weet dat dit maar één massagraf is van de zovelen.

 

Het moeilijkste om te beseffen, vind ik, is dat dit nog zo recent was(1975-1979) en in een land met zo'n lieve mensen!!! Hoe kan het dat een rebelbeweging onder leiding van één of andere paranoia zot met een shizofreen idee mensen zo ver heeft gekregen om anderen van hun eigen land dit aan te doen? Pol Pot had het idee om opnieuw te beginnen met zijn land en het een communistische staat te maken door iedereen boer te maken! Op een paar uur tijd heeft de Rode Khmer heel PP ontruimd en verplicht naar het platte land te gaan! Mensen werden verplicht om uren en uren te werken op het land met bijna geen eten of drinken. Mensen hadden geen ervaring waardoor dit dikwijls mislukte en er nog meer hongsnood kwam! Veel mensen stierven van honger, het harde werken of ziektes. Ze hadden geen bezittingen meer buiten de kleren die ze droegen. Iedereen die een bedreiging kon zijn voor Pol Pots plan werd afgemaakt: leerkrachten, professoren, iedereen die een andere taal sprak, iedereen die zachte handen had, als je een bril droeg of als je raar keek naar een Rode Khmer. 

Het is toch ongelooflijk dat dit is kunnen gebeuren en niet alleen dat de rest van de wereld er niets aan gedaan heeft, maar dat de VN het regime zelfs nog jaren daarna gesteund heeft voor ze erkend hebben wat er gebeurd is!

Het land zat ervoor al serieus in de shit met de oorlog in Vietnam en de Amerikanen die Cambodia ook bombardeerden, waardoor mensen (ook de rest van de wereld) de Rode Khmer zagen als de redders, maar ik kan toch moeilijk begrijpen hoe mensen zo ver kunnen gaan, al is het uit schrik. 

De boodschap is denk ik ook dat 'awarenes' heel belangrijk is en dat het overal kan gebeuren. Dit doet je toch eens nadenken bij de verkiezingsuitslag in België, niet?? 

 

In het S21 museum zagen we een foto van een gevangene die het overleefd had samen met een s21 bewaker, allebei lachend naast elkaar... Dit zegt toch ongelooflijk veel over de kracht en het optimisme van de mensen! Mensen zijn hier echt lief! zelfs na al die recente gruwel en nog steeds dikke ellende en armoede! 

 

We hebben dus een heel dubbel gevoel bij ons bezoek aan PP. We vinden het een super aangename stad, we zijn superblij dat we Guy, Mieke en Tedje ontmoet hebben want we vinden hun echt heel lieve (ze hebben super goed voor ons gezorgd!) en inspirerende mensen, we zijn nóg meer dan voordien gecharmeerd door het cambodiaanse volk, maar we zijn toch ook aangedaan door al die ellende.

 

Dinsdag gaan we naar een tempel om wierook te branden voor de mensen die gestorven zijn in onze familie, voor alle slachtoffers van de rode Khmer en om alle mensen die verder moeten leven met dit gemis kracht en sterkte toe te wensen.

 

veel liefs en dikke knuffel,

 

Bieke & Tom